Reprezentacija SR Jugoslavije prve utakmice takmičarskog karaktera odigrala je u kvalifikacijama za Mundijal u Francuskoj. Poslije dvije i po godine sportskih sankcija i još dvije godine čekanja na početak novog ciklusa, šansu je dobila reprezentacija koju su krasili maestralni individualci odavno dokazani u velikim klubovima širom Evrope.
Svi od sjevera Srbije, pa do samog juga Crne Gore su mislili da je tadašnji državni tim dio krema svjetskog fudbala.
Konkurencija je bila paklena, bilo je igrača koji su nezasluženo izostavljeni sa spiska, ali selektor Slobodan Santrač sastavljao je tim na osnovu rejtinga i zvučnosti prezimena.
Društvo Jugoslaviji u kvalifikacionoj grupi su pravili Španci, aktuelni vicešampioni Evrope Česi, te Slovačka, Malta i Farska Ostrva. Odsustvovanje sa velike scene nije ostavilo dublji trag na državni tim i uspjeli smo da završimo na drugom mjestu i tako se plasiramo u baraž. Španci su tada bili jači i pobjedom u Valensiji (2:0) su obezbijedili prvo mjesto, dok su “plavi” ključne mečeve igrali sa Češkom i oba pobijedili u Beogradu je bilo 1:0 golom Predraga Mijatovića, a u Pragu je Savo Milošević postavio velikih 2:1.
Tu nije bio kraj posla, jer je u baražu trebalo preskočiti Mađarsku. Dileme nije bilo u 180 minuta fudbala. Jugoslavija je u Budimpešti razmontirala nekadašnju silu sa 7:1, dok je u revanšu na “Marakani” bilo 5:0 i plasman na prvenstvo planete je obezbijeđen u velikom stilu.
Žrijeb u Francuskoj je bio zadovoljavajući rivali su bili moćni Njemci, ali selekcije SAD i Irana su bile ispod našeg ranga. Mučenje je krenulo od prvog kola, sve do 73. minuta Jugoslavija nije imala rješenje za Irance, a onda je proradila ljevica iz slobodnog udarca Siniše Mihajlovića.
Uslijedio je meč u Lansu sa Njemačkom i 70 minuta fenomenalne igre Jugoslovena, koji su preko Dejana Stankovića i Dragana Stojkovića imali ogromnih 2:0. Za samo šest minuta sve se prosulo, Njemci su stigli do 2:2, pa smo do kraja strijepili i za taj bod koji je čuvao nadu za prvo mjesto i potencijalni duel sa Meksikom.
Protiv “Amera” nam je trebao ubjedljiv trijumf i krenuli smo sjajno poslije četiri minuta Slobodan Komljenović je donio prednost, nadali smo se ubjedljivoj pobjedi, ali nažalost meč se završio minimalnim trijumfom i to je značio sudar sa letećim Holanđanima.
U Tuluzu 29. juna uslijedio je duel osmine finala protiv Holandije.
Bila je to odlična reprezentacija, nalik Holandiji koja je ranije dva puta stigla do finala SP. Puno igrača je dolazilo iz Ajaksa koji je ’95. osvojio Ligu šampiona, a lider je bio Denis Berkamp, koji je u 38. minutu donio prednost “lalama”.
Nakon bojažljivog prvog poluvremena, Jugoslavija je u nastavku zaigrala bolje i to je donijelo rezultat. Piksi Stojković je izveo slobodan udarac, a na drugoj stativi se “poklonio” Komljenović 1:1 u 49. minutu i kreće hrabra igra “plavih”.
Bukvalno već u sljedećem napadu Jap Stam faulira Vladimira Jugovića, iskusni Mijatović postavlja loptu na kreč, šutira snažno i nažalost zvuk lopte odzvanja od prečke, koje se i danas prisjećaju ljubitelji fudbala. Ekipa Gusa Hidinka je uzvratila, mi smo se dobro branili sve do 92. minuta, kada je Edgar Davids uputio udarac po zemlji, lopta je prošla kroz šumu nogu, Ivica Kralj nije dobro reagovao i to je bio “the end” za Jugoslaviju u Francuskoj (2:1).
Možda i nijesmo zaslužili više od ovoga. Pored prečke, slabo smo igrali protiv Irana i SAD, propustili ubjedljivo vodstvo protiv Njemačke i ko se zna šta bi se desilo da smo u osmini finala otišli na Meksikance…
