Pobjeda koju je Crna Gora ostvarila u Kopenhagenu spada u kategoriju najvećih do sada – u rangu Bugarske u Sofiji septembra 2010, Švajcarske pod Goricom mjesec kasnije, u rangu Ukrajine u Kijevu 2012, ili boda na “Vembliju”.
Možda je i najveća, jer se i najmanje očekivala, uprkos sjajnom bodu u Rumuniji, te impresivnoj petici protiv Kazahstana. Nije se očekivao ovakav start, jer se vjerovalo da Crna Gora više nema pravih zvijezda u timu, velikih evropskih fudbalera, ili da ih makar ima manje nego ranije.
Ali, još jednom se pokazalo da pojedinci ne čine tim, već grupa fudbalera koji pokazuju zajediništvo na terenu, spremni da izgrajaju jedni za druge i za grb koji nose. A da bi takvi fudbaleri funkcionisali skladno na terenu, da bi igrali dobro, da bi pobjeđivali favorite, da bi dobijali i kući i na strani, potreban je pravi trener!
Fenomelalnim startom kvalifikacija Ljubiša Tumbaković je počeo da ispisuje lijepu fudbalsku priču, da pomjera granice, ne samo crnogorske reprezentacije, već i svoje lično. Remi u Rumuniji, goleada protiv Kazahstana i veliki trijumf u Kopenhagenu su najava i nagovještaj da to što nije došao u Podgoricu dvije godine ranije ne mora da bude njegov hendikep.
A i nije da Crna Gora više nema velikih fudbalera, istinskih zvijezda – Stefan Savić je i u Kopenhagenu potvrdio da je defanzivac evropske top-kategorije, da je “gromada” od fudbalera, a Stevan Jovetić da klasa ne zavisi od minutaže u klubu, da reprezentacija ipak ne može bez njegovih majstorija.
Naravno, ne bi samo oni bili dovoljni da nije bilo kolosalnih Fatosa Bećiraja i Mladena Božovića, te svih ostalih fudbalera koji su pokazali kako se igra fudbal – emocijama, u dresu reprezentacije, ali i skoncentrisano i pametno, na rezultat.
Nakon tri kola, u kojima su dva puta gostovali, i to favoritima grupe, Rumunima i Dancima, “sokoli” su zaposjeli prvo mjesto na tabeli.
Gol Levandovskog Jermeniji u Varšavi (2:1), u petom minutu nadoknade, spriječio je Tumbakovićevu četu da ostane sama na vrhu, ali makar za sada to ne treba da zanima Crnu Goru, koja opet fudbalski diše, koja poslije nekog vremena ponovo živi u euforiji, koja opet sanja velike stvari.
Gostovanje Jermenima u novembru, pa derbi sa Poljskom u martu pod Goricom, opet će se grozničavo iščekivati, opet će se tražiti karta više. Plašili smo se, s razlogom, da je to “davno prošlo vrijeme”.
A krenulo je stidljivo, bez velikih očekivanja, Tumbaković je početkom godine dobio u ruke okrnjenu reprezentaciju, uzdrmanu porazima, ekipu koja tri godine nije dobila ozbiljniju ekipu, sa namjerom da makar malo razdrma fudbalski depresivnu atmosferu u Podgorici.
Tumbaković je mudro i samouvjereno gurao svoju ideju, nije dozovolio da je poremete ni porazi u prijateljskim mečevima, ni stalne povrede važnih fudbalera, ni brojni drugi, igrački limiti.
Tumbakovićeva vizija dostigla je kulminaciju na “Parken stadionu” u Kopenhagenu, gdje su Savić, Jovetić i društvo odigrali zrelo i taktički perfektno, kako to rade najozbiljnije reprezentacije.
Nadamo se, naravno, da ovo nije kraj, već samo početak, ali mudro, staloženo i bez pritiska Crna Gora će tražiti svoj put do snova. Već je jednom, ili dva puta, bila u ovakvoj situaciji, moći će da uči i na sopstvenim greškama iz 2011. i 2013. godine.
Kvalifikacije su tek počele, i zato je rano i prerano spominjati Rusiju. Ovo što su Tumbaković i fudbaleri uradili do sada – ovo je više nego dovoljno!
